Spanning op zijn tijd is goed, maar deze spanning not so funny.
Sinds een tijd is onze hond (Amerikaanse Staffordshire terrier) Tygo wat aan het rommelen met zijn gezondheid, last van zijn rug en wat vreemde klachten (waarvan wij in eerste instantie dachten dat dat bij zijn rugblessure hoorde). Nou is hij toevallig een heel sterke hond, met een ongelooflijk enthousiast karakter, altijd blij en energiek, een hond die overigens niet snel pijn zal laten zien.
Nou begon ik mij wel erge zorgen te maken, omdat het maar niet beter ging met mijn beste vriend. Soms had hij dagen dat ie krom (bolle rug) liep, piepte, apathisch in een hoek stond, niet wilde liggen. Man man man wat is dat rot om je vriendje te zien met pijn, en dat je machteloos bent. Foto’s laten maken, bloedonderzoek, urine laten testen, alles om duidelijkheid te krijgen. Door alle onderzoeken was er geconcludeerd dat hij misschien een zenuwbeknelling zou hebben in zijn rug. Dus pijnstillers, ontstekingremmers en doorverwezen naar de fysio.
Heel goed geholpen door de fysio, maar nee dit was het toch niet. Voor mijn gevoel en wat Tygo liet zien strookte dit niet met de diagnose die ik kreeg voor hem. Weer naar dierenkliniek Oudorp, zij hebben mij doorverwezen naar MCD Amsterdam. Alles uitgelegd en ze wilden Tygo & mij de volgende dag direct zien. Er werd een echo van zijn buik gemaakt.
FOUTE BOEL. Ontstekingen, lucht en vocht in de buikholte. Een spoedoperatie werd direct in gang gezet. Ineens werden er dingen met me besproken waar ik nog niet over had nagedacht. Bijvoorbeeld de optie dat ik vandaag ook wel eens afscheid kon moeten nemen van mijn eerste hond, mijn leermeester, mijn grootste vriend, mijn pain in the ass, maar werkelijk mijn soulmate. Oké Amber niet aan denken, geen tranen, daar heeft Tygo niets aan, sterk blijven! Daar zit je dan in de wachtkamer van het dierenziekenhuis. Halverwege de operatie kwam er een arts naar me toe, heel fijn, een update, voorzichtig positief. hij had een darmperforatie in zijn dunne darm, en een flinke ontsteking in zijn dunne darm en op zijn maagvlies. Een groot stuk dunne darm moet worden verwijderd, de darm wordt weer aan elkaar vast gehecht en dan moet het lichaam de rest doen.
De operatie was geslaagd! Hij leeft nog. Halleluja. Tranen, van geluk en opluchting. Hij zal een nachtje moeten blijven ter observatie. Vrijdag mogen we hem ophalen. Natuurlijk geen oog dicht gedaan die nacht terwijl Tygo in Amsterdam lag.. De volgende ochtend 8:00uur belde ik ze op… hoe is hij de nacht doorgekomen? Goed! Yes. We mogen hem ophalen rond 12:00uur. Wat een kanjers daar bij het MCD, deskundig, liefdevol, zorgzaam, duidelijk. Heel goed te spreken over hoe wij daar werden geholpen.
Nu begon de nazorg thuis. Continue toezicht, blijven observeren, blijven temperaturen, voeren, uitlaten, verschonen, alles bijhouden (wie wat waar wanneer hoeveel). Slapeloze nachten en zenuwslopende dagen. De eerste 10 dagen na de operatie kon er nog een risico zijn op naadlekkage namelijk, dat betekent dat de dunne darm niet goed zou zijn geheeld en er weer een gaatje/lek zou zijn. Dan zouden we direct weer naar Amsterdam moeten vliegen.
DAG 6
We (Marco en ik om en om) slapen nog steeds bij Tygo, want ook dan heeft hij toezicht nodig en hij moet er ’s nachts ook een paar keer uit. Hij heeft door de medicatie namelijk spuitdiaree en da’s geen feestje. Tygo geeft het heel duidelijk aan dat hij moet en wij staan dan uiteraard binnen een minuut buiten 😉 Zijn temperatuur blijft stabiel, hij eet en drinkt goed. We geven hem heel veel rust, er komt niemand over de vloer hier en ik heb deze week al mijn werk stil gelegd. Het is ontzettend belangrijk dat hij goed hersteld, en zoals het er nu uitziet hebben wij er alle vertrouwen in dat het goed komt.
Tien dagen na de operatie zou hij uit de gevarenzone zijn. Dus tot die tijd zijn we er nog niet, maar we zijn wel voorzichtig positief! Wat is Tygo een ongelooflijk sterke hond. Ohja en Kira (onze andere kanjer) zij komt niets tekort, maar was wel een beetje in de war door deze gekke tijd.